پرخاشگری و بد خلقی در هر فردی و در هر رده سنی نمایان می‌شود.

ولی بعضی مواقع نشانه و علامت‌هایی مشابه گشنگی و تشنگی ، مریضی ، کسالت و درد ، غبطه در بچه‌ها موجب به وجود آمدن و بروز پپرخاشگری در کودکان می‌شود.

این بچه‌ها به علت‌های گوناگون داد و فریاد و جار و جنجال به راه انداخته و تلاش می‌کنند والدین را وسوسه و خشمگین سازند. به علاوه احتمال دارد از دستورات شما اطاعت نکنند و سرپیچی نمایند و یا با محک گرفتن آغوش و چسبیدن به شما و گریه و زاری می‌خواهند دائماً شما آنان را بغل کنید. بی‌تردید پرورش و تادیب این دسته از بچه‌ها مشکل خواهد بود.

در حقیقت بچه‌ها با اعمال و حرکات خشن و با عصبانیت خواهان کسب کردن یک درخواست و مقصود دیگر می‌باشند و هرگز خواهان آسیب و اذیت آزار سایریت نیستند. امکان دارد خشونت و عصبانیت به جهت تلافی و انتقام هم باشد بدین منظور کودکی که دچار اذیت و آزار شده است و توانایی این که خشم و دفاع از خود نداشته با پرخاشگری به کم کردن استرس و دلهره خویش مشغول می‌شود.

یکی از موارد و علت‌های پایه‌ای و عمده خشم و عصبانیت در بچه‌ها مشاهده و آموختن آن است. بدین معنی که بچه‌هایی والدین و سرمشق‌های خشن و بدخلقی داشته‌اند ، مشاب نمونه و سرمشق رفتاری خویش عمل می‌کنند.

بچه‌های بی‌قرار و پریشان هم قادر نیستند بچه‌های ساکت و باصبری باشند و اعمال و حرکات خشونت آمیز از خود نشان می‌دهند و مسلماً سریعاً از عمل و رفتار خود احساس ندامت و شرمندگی می‌کنند. در صورتی که از کودک بی‌قرار و پریشان پرسیده شود که به چه علت عصبانی و ناراحت هستی در پاسخ جواب خواهند داد که نمی‌دانم و یا این که دست خودم نیست.

به علاوه بعضی مواقع بچه‌ها در مدارس دست خوش اعمال و رفتارهای خشن و خصمانه خواهند شد و این سبب خواهد شد خود آنان هم رفتارهای خشونت آمیزی را در منزل از خود بروز دهند. به منظور معالجه و مداوای خشونت و عصبانیت در بچه‌ها و فرزندنتان نخستین قدم آن است که نوع خشونت آنان و دلیل و ریشه‌ی آن را مشخص نمایید و خشونت و عصبانیت آنان را به شکل موردی رفع سازید.

درباره‌ی بچه‌هایی که عصبانیت و خشونت انان سرمشق  و نمونه‌ای مورد پیروی می‌باشد بایستی بر روی سرمشق و نمونه مورد نظر فرزند تمرکز نمود و شیوه‌هایی به غیر از استفاده از خشونت را به نمونه و سرمشق کودک یاد داد. در نمونه‌هایی که ریشه و دلیل خشونت و عصبانیت بی‌قراری و پریشانی کودک می‌باشد ، بایستی از علت تشویش و استرس کودک آگاه شد و به آنان اجازه سخن گفتن دهید تا ناراحتی و نگرانی خویش را اظهار و نمایان سازند و تا جای ممکن درصدد باشید به منظور برطرف نمودن ناراحتی و عوامل مضطرب کننده که آنان را دچار خشم و عصبانیت کرده است گام بردارید . اقدام کنید. بازی و تحرک و جنب و جوش برای این دسته از بچه‌ها کارساز بوده و موجب رها سازی هیجانات منفی در آنان خواهد شد.

زمانی که بچه‌ها قربانی رفتارهای خشونت آمیز در مدارس می‌شوند بایستی با مدیران و معلمان مدارس گفت و گو کرده و ضروری است که انان براساس اصول و مقرارت مدرسه با بچه‌های خشن و عصبانی رفتار و مقابله جدی داشته باشند.

اگر نوع خشونت و بدخلقی انتقام گیرانه و دشمنانه باشد بایستی بچه‌ها را از مکان و محیط مورد نظر دور سازید و در صورتی که خشونت ابزاری در جهت جذب توجه و نظر باشد بایستی شیوه‌های دیگری را در جهت مورد توجه بودن به بچه‌ها یاد دهید تا وی مجبور نشود از شیوه‌های خشونت آمیز به منظور جذب توجه والدین و اطرافیان بهره بگیرید.

به طور کلی عواملی که منتهی به عکس العمل پرخاشگرانه به وسیله‌ی کودکان می‌شوند شامل:

به وجود آمدن ضعف و محدودیت‌های فیزیکی ، پیشگیری از اجرای کارها و یا به وجود آمدن سد به منظور دست یافتن به اهداف و تقاضاهایشان ، انتقاد کردن از آنان ، آزار و اذیت آنان ، قیاس نمودن آنان با سایر همسالان ، موعظه و تذکرات متوالی ، شماتت و سرکوفت به سبب امور اجرا نشده ، ایرادهای نابه‌جا و توقعات نامناسب  والدین و مجبور ساختن کودکان به امور و فعالیت‌هایی که مورد علاقه آنان نیست و … .